Ulica Siejaka
Jednej z ulic nadano imie polskiego pisarza, prozaika, eseisty, publicysty Tadeusza Siejaka (ur. 22 września 1949 w Poznaniu, zm. 7 czerwca 1994 w Chodzieży).
Syn Czesława Siejaka (piekarza) i Haliny z domu Socha. Po maturze, zdanej w 1969 w Technikum Łączności w Poznaniu, studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej. Po zdobyciu dyplomu pracował początkowo jako inżynier w Zakładach Przemysłu Metalowego im. H. Cegielskiego w Poznaniu (od września 1975 do czerwca 1977), a następnie w Zakładzie Przemysłu Drzewnego w Miałach koło Czarnkowa. W 1980 zamieszkał w Chodzieży i pracował w Zakładzie Inżynierii Komunalnej (później Pilskie Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych) jako główny mechanik i – okresowo- zastępca dyrektora.
W 1976 roku zawarł związek małżeński z Zofią Żurek, pielęgniarką.
Zaangażowany społecznie: zainteresowany kulturystyką (którą uprawiał od młodzieńczych lat), zorganizował i prowadził klub-siłownię, zaprojektował (i doprowadził do uruchomienia) osiedlową oczyszczalnię ścieków, posadził w Chodzieży ponad półtora tysiąca drzew.
Nie należał do żadnego ze związków literackich; wielokrotnie mówił w wywiadach, że "pisze dla przyjemności". Napisał w ten sposób pięć powieści i kilkadziesiąt opowiadań; był autorem eseju i tomu opowiadań filozoficznych ("Książę czasu"), scenariusza filmowego, utworów dramatycznych (niewystawionych), reportaży i polemik prasowych.
W 1982 jego książka "Oficer" została uhonorowana Nagrodą im. Stanisława Piętaka. W 1983 pisarz otrzymał Medal Młodej Sztuki, przyznany przez Głos Wielkopolski i Zarząd Woj. ZSMP w Poznaniu, a w 1985 Nagrodę
Artystyczną Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego.
Ostatnie lata życia Tadeusza Siejaka to walka z wyniszczającą jego organizm chorobą nerek (6 lat dializ) i starania, by ukończyć "dzieło życia", jak nazywał powieść "Tam, dołem płynie rzeka".
W 1999 powstał w Chodzieży Klub Literacki im. Tadeusza Siejaka, wydana została książka pod red. K. Polarka "Próby ... o prozie Tadeusza Siejaka"; jego imię nadano też jednej z ulic miasta.
Twórczość literacką Tadeusz Siejak rozpoczął w marcu 1973, kiedy to napisał swoje pierwsze opowiadanie. W 1976 zapisał pierwsze strony "Oficera", skończonego dwa lata później (jednak Czytelnik, do którego wysłał powieść, nie zdecydował się na jej druk).
Zadebiutował w 1977, na łamach poznańskiego pisma Tydzień, reportażem pt. "Panie, z bachorem?". Potem opublikowano mu opowiadanie w jednym z almanachów. W konkursie zorganizowanym przez Tydzień zdobył wyróżnienie za opowiadanie "Burza", dzięki temu poznał też późniejszego recenzenta i propagatora swych powieści Henryka Berezę, który polecił mu przedłożyć "Oficera" w wydawnictwie Iskry.
Nie rezygnując z pracy zawodowej Siejak rozwijał swą twórczość literacką: w latach 1984-1985 oraz w 1987 drukował prozę i artykuły w Piśmie Literacko-Artystycznym i Nurcie (1985, 1987). Jedno z jego opowiadań ("Miłość") zostało przełożone na język niemiecki i wydrukowane w almanachu w NRD. Po wydaniu drugiej powieści otrzymał propozycję od reżysera Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego. Wspólnie z nim i Maciejem Krasickim napisał — na podstawie "Próby" - scenariusz, na podstawie którego w 1989 zrealizowano film obyczajowy "Po upadku. Sceny z życia nomenklatury" (premiera w 1990).
W 1990 Tadeusz Siejak rozpoczął pracę nad ostatnią powieścią "Tam, dołem płynie rzeka" T. 1-2 Słońce; Kulturysta. Nie zdążył jej dokończyć. Ostatnie strony rękopisu powstały na miesiąc przed śmiercią pisarza. Fragmenty utworu, opracowane przez wieloletnią redaktorkę jego książek, Marię Jentys, ukazywały się drukiem w różnych czasopismach literackich (Literaturze 1992, Wiadomościach Kulturalnych 1994, Czasie Kultury 1994, Twórczości 2002). W 2004, dzięki wsparciu chodzieskich instytucji i przedsiębiorstw, została wydana część tomu drugiego powieści. Maria Jentys, mimo trudności, jakie nastręczał zarówno specyficzny język twórcy, jak i jego niemal nieczytelne (z powodu choroby) pismo, doprowadziła pracę redaktorską nad całością tomu drugiego do końca (nie został dotychczas wydany).
Źródło: Wikipedia
